احتیاج به پخت قطعه نهایی در هنگام ساخت ندارند و لذا این یک مزیت اقتصادی قابل توجه را جهت ساخت
قطعات پیشنهاد می کند. اگرچه تعداد زیادی ترکیب های آلیاژی الاستومری وجود دارند ولی تعداد نسبتا کمی
از آنها از لحاظ تکنولوژیکی مهم بوده اند و این مطلب اکثرا از آنجا ناشی می شود که بیشتر پلیمرها حداقل از
نظر ترمودینامیکی با یکدیگر ناسازگارند. توسعه آلیاژهای پلیمری با مشکلات زیادی روبرو بوده است و یکی
از مهمترین این مشکلات عدم اختلاط پذیری مناسب اغلب پلیمرها با یکدیگر است. بعبارت دیگر هنگامی که
پلیمرها با یکدیگر مخلوط می شوند، اجزای مخلوط تمایل به جدایی از یکدیگر دارند و هر یک، فاز جداگانه
ای را تشکیل می دهند. اگر چه این خصوصیات اختلاط ناپذیری همواره با نیروهای جاذبه فیزیکی ضعیف بین
فازها اغلب سبب ایجاد سیستمهای آلیاژی اختلاط ناپذیری می شوند که در صورت عدم اصلاح، خواص
مکانیکی خوبی ندارند، ولی می توان با کنترل صحیح مورفولوژی فازها طی فرآیند، یا استفاده از عوامل
سازگارکننده، آلیاژهایی با خواص قابل قبول بدست آورد. اگر پلیمرهای یک آلیاژ از لحاظ ترمودینامیکی
سازگار باشند، آلیاژ آنها می تواند به صورت تک فازی وجود داشته باشد و اختلاط در حد مولکولی اتفاق می
افتد. در چنین مواردی خواص آلیاژ حاصل متوسطی از از خواص دو فاز   خالص است. برای مثال آلیاژ کردن
یک لاستیک با یک پلاستیک که از لحاظ ترمودینامیکی سازگاری دارد یک ترکیب با Tg بین Tg لاستیک
و پلاستیک می دهد و اساسا این Tg متوسط، نزدیک دمای اتاق است. از طرف دیگر، اگر لاستیک و
پلاستیک از لحاظ ترمودینامیکی سازگار نباشند، آنموقع آلیاژ دو فازی می شود و به هر حال دارای دو Tg نیز