طول جنگ هشت ساله سخن میگویند. 550 هزار مادر و همسر شهید، جانباز و آزاده نیز داریم( جام جم، 1393) که زندگی همه این افراد دستخوش آسیبهای ناشی از جنگ شده و در واقع قربانیان جنگ هستند.
اعتیاد از جمله مسائل دیگری است که در کشور قربانی میگیرد و زنان در آن جایگاه خاصی دارند. وجۀ زن معتاد و میزان پذیرش وی در جامعه و خانواده به مراتب خدشه پذیرتر از مرد معتاد است. زن معتاد مایه آبروریزی خانواده بوده و انگهای دیگری نیز به راحتی به او چسبانده میشود. به راحتی طلاق داده میشود و از خانواده طرد میگردد. زن چه خودش درگیر اعتیاد باشد و چه همسرش در نهایت خود را قربانی آن میداند، زیرا مجبور است مشکلات ناشی از اعتیاد نظیر بیکاری، فقر و غیره را در زندگی تحمل کند.
تصادفهای جادهای از دیگر آسیبهایی است که در کشور به صورت عمومی وجود دارد. در طول 10 سال گذشته، 235050 (دویست و سی و پنج هزار و پنجاه)نفر بر اثر تصادفات رانندگی در کشور جان باختند و 2221000 (دو میلیون و دویست و بیست و یک هزار) نفر نیز مجروح شدند(رجانیوز1393). زنان به طور مضاعف از تصادفهای جادهای آسیب میبینند. در تصادفهای جادهای چه خود زن آسیب دیده باشد و چه همسر و فرزندش، زن قربانی تصادف است. وقتی زنها دچار نقص عضو و یا آسیبهای جسمیشدید میشوند کافی است که این مشکل ششماه طول بکشد، قوانین حمایت از خانواده به مرد به راحتی اجازه تعدد زوجات را میدهد. تازه این در مواردی است که مرد مسئولیت پذیری و وجدان بیشتری داشته باشد و به دلیل نقص عضو زن را طلاق ندهد و زن بیسرپناه و بیدرآمد به حال خود رها نشود! در مواردی که مرد آسیب میبیند در اکثر موارد زن تا پایان عمر از مرد آسیب دیده پرستاری میکند و اگر مرد خانواده فوت شود، باز هم این زن است که با آن اندیشه و احساس خاص زنانهاش میماند و از کیان خانواده دفاع میکند و بچهها را بزرگ میکند و وقتی پای گفتگویش مینشینی خود را قربانی تصادفهای جادهای میداند، و باز هم این فکر در ذهنتان خطور میکند آیا همه زنها در اینگونه موارد یکجور فکر میکنند؟
در بازجوییها، دادگاهها و زندانها کم نیستند قضات و بازجوها و کارکنان سازمان زندانها و قوۀ قضائیه که در کار خود با زنان مجرمی سر و کار دارند که در جواب تمام حرفها و نقدها یک جمله جواب میدهند«مادر نیستی که بفهمی، باید مادر باشی جگرگوشهات دچار مشکل باشد تا بفهمی»(ابراهیمیان 1393) وقتی زنان در رفت و آمدها و گفتگوهای خود چنین بیان میکنند که«باید زن باشی، چادری باشی، در این شهر زندگی کنی، رانندگی کنی، بچه داشته باشی، کار کنی، درس بخوانی و همسر باشی و بروی و بیایی تا یاد بگیری که زن بودن در این شهر چقدر سخت است و باید همه جوره زنانگیات را حفظ کنی تا بتوانی بین همۀ اینها توازن برقرار کنی و خودت و حیثیتت را هم حفظ کنی»(مصاحبه شماره45) در پای چنین زندگیای فقط و فقط یک اندیشۀ زنانه با امضای زنانه وجود دارد که سبکزندگی خود را میطلبد. سبکزندگیای که متفاوت از سبکزندگی و اندیشۀ مردانه است.
نظریههای متفاوتی حول محور سبکزندگی وجود دارد از ماکس وبر تا زیمل و وبلن و بوردیو و سایر نظریهپردازان که همگی به شیوههای مصرف و ذائقههای افراد و طبقات اجتماعی و غیره تأکید داشتند. سبکزندگی مستلزم مجموعهای از عادتها و جهتگیریها است. بنابراین برخوردار از نوعی وحدت است که علاوه بر اهمیت خاص خود از نظر تداوم امنیت وجودی، پیوند بین گزینشهای فرعی موجود در یک الگوی کم و بیش منظم را تأمین میکند (گیدنز، 1382، ص121). باسرمن[2] سبکزندگی را الگویی از مصرف میداند که دربردارندۀ ترجیحها، ذائقه و ارزشهاست. همچنین«ارل[3]»آن را الگویی فردی از گزینشها و فعالیتها تعریف کرده و مایک فدرستون اشاره میکند که واژهی سبکزندگی در درون فرهنگ معاصر، به نوعی فردیت، ابراز وجود و خودآگاهی سبکگرایانه اشاره دارد. به زعم فدرستون بدن، لباسها، طرز بیان، فراغت، ترجیحات خوردن و نوشیدن، خانه، اتومبیل، انتخاب محل برای تعطیلات و غیره به عنوان شاخصهای سبکزندگی به حساب میآید (ربانی، 1387:45). به باور گیدنز شیوۀ زندگی مجموعهای کم و بیش جامع از عملکردهاست که فرد آنها را به کار میگیرد؛ چون نهتنها نیازهای جاری او را برآورده میسازند، بلکه روایت خاصی را هم که وی برای هویت شخصی خود برگزیده است در برابر دیگران متجسم میسازد (گیدنز، 1377:120).
با توجه به آنچه گفته شد به نظر میرسد زنان سبکزندگی خاص خود را برمیگزینند که با توجه به وضعیت جسمی و بیولوژیکی، خاصیت مادر بودن و عادات و عرف در جامعه با مردها تفاوتهایی دارد. زن بودن و اندیشه زنانه به تنهایی کافی است که سبکزندگیای را برگزیند تا هم به او احساس امنیت دهد، هم نیازهای جاری او را برآورده کند و هم یک روایت خاص از هویت شخصی او ارائه دهد. به نظر میرسد در بسیاری موارد همان سبکزندگی خاص زنانه که یک اندیشه زنانه در پس آن است و نیازهای خاص زنان خود عاملی میشود برای قربانیشدن ایشان. و دوباره لازم است اینجا تأکید شود که قربانیشدن به مفهوم جامعه شناختی آن مد نظر است نه آنچه در قوانین جزایی تحت عنوان قربانی در مقابل مجرم قرار میگیرد. از طرفی زنان ایران شرایط خاص خود را دارند. کشور ما کشوری اسلامی است که پوشش زنان و قضاوتهای عوام در خصوص انواع پوشش و حجاب زنان احتمالاً ترجیح و سبکهای مختلفی را در زندگی زنان رقم میزند. از طرفی شهر تهران کلان شهری است که گمنامی مد نظر زیمل در آن به راحتی مشاهده میشود. افراد در آن زندگی میکنند هر روز با وسایل نقلیه عمومی رفت آمد میکنند بدون اینکه یکدیگر را بشناسند. آدمها در شهرهای بزرگ گمنامند و گمنام زندگی میکنند. زنان شهر تهران نیز از این قضیه مستثنی نیستند. با عنایت به آنچه گفته شد و با توجه به تمامی این شرایط آیا میتوان دستهبندیای برای سبکزندگی زنان شهر تهران ارائه کرد؟ چه نوع سبکزندگیای زنان را مساعد قربانیشدن میکند؟ اصلاً زنان پایتخت قربانیشدن را چگونه تعریف میکنند و اگر خود را قربانی میدانند قربانی چه چیزهایی معرفی میکنند؟ پاسخگویی به این سؤالات فقط با یک روش ژرفانگر و موشکافانه امکانپذیر است. روش تحقیقی که بتوان به واسطه آن در عمق مسئله غور کرد، همه جوانب را دید و ارتباطات آن را درک کرد روشی کیفی است. روشی که تک بعدی به موضوع ننگرد، به دنبال چگونگی پدیده باشد و محقق را محدود به یک نگاه سطحی نکند. به همین جهت روش انجام این پژوهش کیفی انتخاب شد، تا محقق به واسطه آن بتواند از تکنیکهای مختلف بهره برده و در اعماق نظرات و دیدگاههای زنان در خصوص سبکزندگیشان غوطهور شود. انواع سبکزندگی زنان را به اعتبار گفتههای خودشان دستهبندی کند و از چند و چون آن اطلاع یابد. یکی دیگر از دلایل انتخاب روش کیفی برای انجام این پژوهش، باز بینی مفهوم قربانیشدن به استناد تجربۀ زیستۀ زنان است. چرا که به نظر میرسید شناخت قربانیشدن با یک نگاه جامعهشناختی و متفاوت از جرمشناختی نیاز به یک تحقیق با روشی کیفی دارد، و فقط با این روش میشد رابطۀ سبکزندگی با قربانیشدن را جستجو کرد. لذا ماهیت موضوع و مسئلۀ تحقیق ایجاب میکرد که روش کیفی برای انجام این پژوهش به کار گرفته شود.
سؤالات تحقیق
سؤال اصلی:
چه رابطه ای بین سبکزندگی و قربانیشدن زنان وجود دارد؟
سؤالات فرعی:
سبکزندگی زنان چگونه است؟
درک و تصور زنان نسبت به قربانیشدن چگونه است و چه تعریفی از قربانیشدن دارند؟
زنان چه تجربهای از قربانیشدن دارند؟
زنان معمولاً از چه چیزهایی میهراسند وچرا؟
آیا زنان قائل به رابطهای بین سبکزندگیِ خود و احتمال قربانیشدن هستند؟
احتمال قربانیشدن در چه نوع سبکزندگی بیشتر است؟
تبعات ترس و قربانیشدن بر زندگی زنان توسط خود آنها چگونه توصیف میشود؟
زنان برای کاهش ترس و مقابله با قربانیشدن از چه راهکارهایی بهره میگیرند؟
اهمیت موضوع
مردم و اندیشمندان به بینش جامعه شناختی نیاز دارند؛ زیرا این بینش، افراد را قادر میسازد که در ورای مسائل شخصی به ریشههای اجتماعی مسائل پی ببرند. آنها هنگامی قادرند مفهوم زندگی را درک و سرنوشت خود را دریابند که خویش را در متن عصر خود قرار دهند و از وضع مردم دیگر- که در شرایط مشابه قرار دارند – آگاهی داشته باشند. این بینش به ما یاری میدهد تا بتوانیم تاریخ جامعه و سرگذشت فردی و روابط میان آنها را درک کنیم(سی رایت میلز 1381). یقیناً نرخ قربانیشدن برای همۀ افراد یکسان نیست، بهسخن دیگر، همانطور که ارتکاب جرائم به صورت نرمال توزیع نمیشود، قربانیشدن نیز چنین است. احتمالاً بعضی از افراد بیشتر از بعضی دیگر قربانی جرائم و یا عوامل خطر ساز میشوند و آنچه در قربانیشدن، اهمیت مییابد قبل از نگاه به مجرم، انگیزۀ وی و شرایط آسیبزا، نگاه به قربانی و سبکزندگی او است. مطالعۀ سبکزندگی و رابطه آن با احتمال قربانیشدن میتواند دلالتهای مهمیبرای پیشگیری از وقوع جرم و برنامهریزی اجتماعی داشته باشد و همین امر، اهمیت انجام این پژوهش را دوچندان میکند. از طرفی حفظ احساس امنیت زنان میتواند جهت حضور هرچه بهتر و مفیدتر و مناسبتر زنان در عرصههای اجتماعی لازم باشد. لازم است که زنان بدانند چه نوع سبکزندگیای آنها را در معرض خطر قربانیشدن قرار میدهد و برای پیشگیری از آن
سایت های دیگر :
[شنبه 1399-03-03] [ 12:44:00 ق.ظ ]
|